kotki

Kot perski – stara rasa kota, zaliczana do grupy długowłosych. W Europie pojawiła się w XVII wieku.

Waga dorosłego kota 

2,5–6kg

Ilość kociąt w miocie 

3–4 (przeciętnie)

Usposobienie 

spokojne, miłe, łagodne, niewielkie talenty łowcze. Woli wylegiwać się na kanapie, niż grasować w krzakach.

Umaszczenie 

rozmaite odmiany barwne (czarna, biała, ruda, niebieska, kremowa i inne, jest ich ok. 150). Również kolor oczu może być różny: niebieski, pomarańczowy lub mieszany (jedno niebieskie drugie pomarańczowe).

Budowa 

Budowa krępa. Kończyny silne. Głowa duża, masywna, szeroka, czoło wypukłe, policzki pełne, broda dobrze rozwinięta. Nos mały, szeroki, z tzw. stopem. Ogon puszysty na całej długości. Średnia długość sierści ok. 10 cm. Wewnątrz ucha, a także między opuszkami palców wszystkich łap, powinien znajdować się pędzelek sierści. Kolejną charakterystyczną cechą kota perskiego jest tzw. kryza, którą tworzy gęsta i dłuższa sierść rosnąca od uszu wokół brody.

Kot egzotyczny – rasa kota powstała wskutek skrzyżowania kota amerykańskiego krótkowłosego z kotem perskim. W przeciwieństwie do persów mają one krótkie futro. Rasa ta pochodzi ze Stanów Zjednoczonych. Po raz pierwszy próbowano wyhodować kota egzotycznego w latach 20. XX wieku. Jednak dopiero w latach 60. wyhodowano pierwszego kota egzotycznego. W 1967 roku rasa została zarejestrowana przez federację CFA. FIFe uznało rasę w 1984 roku.

Koty bengalskie powstały poprzez skrzyżowanie dzikiego kota bengalskiego (Prionailurus bengalensis) z kotem domowym, w celu uzyskania kota domowego o pięknym umaszczeniu, zbliżonym do lamparta. We wczesnych krzyżówkach wykorzystywano np. koty egipskie, Indian Maus, burmskie i nieuznane rasy domowe. W miarę rozwoju tej rasy czwarte pokolenie zostało ponownie skrzyżowane z Prionailurus bengalensis. Pierwsze trzy pokolenia tej właśnie krzyżówki są uznawane jako rasowe bengale (foundation bengals). Ostateczna, całkowicie udomowiona, uznana przez międzynarodowe organizacje rasa, to tzw. SBT Bengals.